Mistrzostwa Rzgowskiej 2014 – relacja

Początek Rzgowskiej był bardzo leniwy, spokojny, wręcz senny. Peleton „przysnął”, co szybko wykorzystał; Ziółek, Daniel Specu oraz Puszek. Szybko zrobili przewagę, zniknęli z oczu, a grupa jechała tak jakby oczywistym było, że ich dojdzie. I tu zaskoczenie. Pomimo podkręcania tempa uciekinierzy wciąż byli daleko poza naszym zasięgiem.

Do Boisk trochę szarpania, ale bez większych „wystrzałów”. Po odbiciu w prawo na Wolę Kamocką zrobiło się nie tyle ciężko, co nerwowo. Nie mam już siły kolejny raz zwracać uwagi Omiotkowi. Pozostaje mi stwierdzić, że jechał bardzo niebezpiecznie, wrednie, bez  pomyślunku. Miejsce to rantowania wybrał możliwe najgorsze. Odniosłem wrażenie, iż chciał wykorzystać fakt, że samochody jadą na nas z przeciwka. Wyczyniał nieprawdopodobne rzeczy, odbijając w ostatniej chwili. Dla mnie taki styl jazdy jest totalnie dyskwalifikujący.

Po dwóch kilometrach nerwówki, bo sportowo nie było ciężko, odbiliśmy w prawo na Grabicę. Byłem przekonany, że zrobi się ciężko. Wiatr wiał do prawej, odcinek jest długi i prosty. Na całe szczęście przód „nie założył wachlarza”, dzięki temu przeżyłem jadąc zbyt daleko. Dalej do Dłutowa, wyjątkowo spokojnie. Sam Dłutów też wolny, wręcz ślamazarny. Dalej spokojnie i zgodnie, a trójka z przodu konsekwentnie utrzymuje przewagę. I nagle, z niczego w Pawlikowicach idzie bardzo mocna akcja, przesądzająca o losach Mistrzostw. Jestem przekonany, że gdyby nie ona, to Ziółek, Spec i Puszek, dojechaliby do mety. A tak w szaleńczą pogoń rzuciła się szóstka Maniaków. Wydawało się, iż dla reszty jest już po wyścigu.

Tu kolejne zaskoczenie. Grupa zmobilizowała się jak nigdy. Dawno nie widziałem tak zgodnie pracującego wachlarza. Przewaga szóstki jest kilkunastosekundowa. Trójkę zaczynamy widzieć bardzo wyraźnie. Na Bugaju zaczynamy dochodzić obie ucieczki. Momentami jest 50 km/h. Zaczynamy wierzyć, że się uda. Dalej w prawo i do nieprzyjemnego odcinka w lesie. Chwila na kolejny zryw. Mamy kilka sekund, szóstka na wyciągnięcie ręki. Jednocześnie widzimy jak na pierwszy wiadukcie dochodzą trójkę. Co to była za ucieczka?! Jechali praktycznie sami całą rundę i zostali „nakryci” na 4 kilometry do mety! Na około 1,5 kilometra wszystko się zjeżdża i wracamy do punktu wyjścia. jeszcze tylko ostatni wiadukt i 500 metrów do mety. Ja jestem zbyt daleko, aby cokolwiek zrobić. Przód w dziwny sposób rozjeżdża się. Nikt nie chce zaatakować. Pierwszy atakuje – tak mi się wydaje – Marek Marchewa, który ostatecznie był 6 bądź 7. Finiszuje z powodzeniem Olson, przed Omiotem. Trzeci jest Ziółek, co przy uwzględnieniu jego zaangażowania w ucieczce, jest wyśmienitym wynikiem. On był super mocny.

A co do naszego podwórka. Zacznę może mało grzecznie, bo od siebie. Czułem, że hamak bardzo mocno mnie osłabił. Tym bardziej cieszę się, że dałem radę przejechać w nie najgorszej dyspozycji. Witek zrobił piękną akcję w Pawlikowicach, ale zabrakło dosłownie kilka metrów, aby skończyła się powodzeniem dla Krzyśka. Pitbull jechał dobrze. Moim zdaniem kompletnie na końcówce się pogubiliśmy i nikt nie pomógł właśnie Krzyśkowi. Szybki i mocny Marek Bogusiak, dla mnie był niewidoczny. To znaczy nie kojarzę, aby zrobił jakąś akcję, ucieczkę. Być może się mylę. Łukasz miał dobrą pozycję na końcu, ale tego nie wykorzystał.

Moim zdaniem tegoroczne Mistrzostwa, jak na razie, są bardzo fajne. Podobają mi się te „szachy”, kalkulacje, alianse i animozje. Żałuję, że nie dojechał ucieczka. Jakiż byłby psikus, gdyby Puszek stanął na pudle! Szkoda, wielka szkoda.