Mistrzostwa-Łodzi-podsumowanie

Łódzki Grand Slam 2014 – podsumowanie #1

Pierwszy raz w mojej krótkiej kolarskiej historii miałem okazję uczestniczy we wszystkich pięciu edycjach Nieoficjalnych Mistrzostwa Łodzi, które Olson wdzięcznie nazwał łódzkim Grand Slamem. Sytuacja była o tyle ciekawa, iż na wyścigach występowałem w trzech różnych rolach: ściganta (Rzgowska, Jaroszki i Aleksandrów), ściganta – współorganizatora (Kasztany) oraz współorganizatora – pilota (Strykowska). Zapewne dlatego moje zdanie na temat Mistrzostw będzie bardzo nieobiektywne, bo ciężko mi podejść do nich na chłodno, w sposób mało emocjonalny i analityczny.

Już sama otoczka była niecodzienna. Z jednej strony długi, intensywny sezon, z drugiej nasz portal internetowy i wszystko co się z nią wiąże – dobre i złe. Przed samymi Mistrzostwami byłem pełen obaw, obiekcji i wątpliwości. Jak czas pokazał, zupełnie niesłusznie. Ale po kolei.

Kasztany to organizacyjny debiut mój i Marka. Wiedzieliśmy, że sami nie udźwigniemy ciężaru wszystkich obowiązków, dlatego pełni obaw zabraliśmy się za planowanie imprezy. Tego samego dnia zadzwonił Bastek i zaproponował pomysł przełomowy i genialny zarazem: Kasztany powinny być wspólnymi mistrzostwami całej łódzkiej ferajny rowerowej! Za ciosem poszli inni Cyklomaniacy, oferując pomoc taką jak każdy mógł. Sebastian przygotował świetne puchary, a i my z Mareczkiem nie próżnowaliśmy – trasa własnymi łapami wysprzątana po nocy, kreska wymalowana na nowo – ech, bolały plecy! Tym większy szacunek dla Marka, który następnego dnia zabrał się w przemocarną ucieczkę i zakończył wyścig na 3 miejscu, tuż za Darkiem Leduchem i Dominikiem Omiotkim. Pełna relacja tutaj: [klik]

Na Jaroszki pojechałem w roli ściganta. Organizatorami byli Bastek i Darek, więc nie bałem się o klimat. Przy budynku Straży czekaliśmy na grupę, która jak się okazało pozbawiona była osób “przypadkowych” – sami mocarze! Wyścig to ogień i dym, kompletnie nie znałem trasy ale i tak było super, więcej tutaj: [klik]. After przejdzie do historii!

Rzgowska ma na północy złą renomę. Nie wiem dokładnie o co chodzi, ale tak jest i tyle. Byłem tam raz, na początku sezonu i traf chciał, że trafiłem na “najgorszy trening w historii”. Na Mistrzostwa chciałem jednak pojechać, wiedziałem bowiem, że Bastek i Bilu znów dołożyli wszelkich starań żeby było bardzo dobrze. Jaki był wyścig każdy już wie [klik], poza jednym incydentem to była kolarska uczta. Ujechałem się w trupa i dobrze mi z tym było. After, dekoracja, puchary (wyjątkowe!), tort dla Mistrzów Świata – wielkie WOW!

Strykowska przełożona ze względu na pogodę, nie zawiodła. W roli pilota czułem się najbardziej zestresowany w życiu: z tyłu peleton i ucieczka nieznająca trasy, ranty, pościgi i prędkości dochodzące do 70km/h. Z przodu znaki STOP, auta, Tiry, wycieczki rowerowe, zakręty, mecze piłkarskie, psy z kulawą nogą i zataczający się wieśniacy. W niecałe dwie godziny zjadłem pazury, opieprzyłem 100 kierowców, 4 baby  i Czarka (sorry, wiesz, że Cię kocham!). W lusterku wstecznym natomiast oglądałem na żywo pasjonujący wyścig, który można podsumować następująco: ogień, ogień, ogień! [klik]. Żałuję że nie można być w dwóch miejscach na raz – chciałbym być pilotem i ścigać się na Strykowskiej! Później fajny after u Freda, dekoracja i w ogóle wesoły klimat.

Aleksandrów spadł na mnie znienacka. Po Strykowskiej myślałem, że jest już “pozamiatane” i spokojnie mogę przesiąść się na górala. Nawet kiedy w sobotę objeżdżałem trasę Nieoficjała [klik] nie sądziłem, że jakaś siła może mnie zaciągnąć dzień później na kolejne szosowe ściganie. A jednak, tą siłą okazał się Witek, zwany od niedawna Kim Dzong Witem. W krótkim komunikacie oświadczył mi, że jadę. I pojechałem. Ledwie zdążyłem na start, minutę później już grzaliśmy na rancie jak szaleni! Ludzie, co za wyścig. Siedem rund, z czego trzy pierwsze ze średnią 43km/h. Później “lajtowe” 40. Na ostatnim kółku, kiedy stanąłem w pedały, dupa opadła mi na siodło jakby ważyła 300kg. Organizm dawał wyraźne znaki, że ma serdecznie dość – potworne skurcze w udach, coś czego nigdy nie miałem, to sygnały, że mój sezon właśnie się zakończył. Cieszę się, że nastąpiło to w tym miejscu i w tym czasie, bo wyścig był po prosty świetny: [klik]

Jak podsumować całość? Mogę wyłączni mówić za siebie. Mimo początkowych niepokojów, ogólnie atmosfera była bardzo fajna. O poziom sportowy zadbali sami uczestnicy, stawiając się licznie i w bardzo mocnych składach. Rekordowe przejazdy nie będą szybko pobite. Absolutnym mocarzem jest dla mnie Daniel Sumara, który poszedł za najlepszym przykładem i stał się naszym Jensem Voigtem! Szacunek dla tego wiecznego uciekiniera.

Co zrobiło na mnie największe wrażenie? To w jaki sposób garstka osób zebrała się do ogarnięcia wspólnego, społecznego projektu pt. Mistrzostwa Łodzi. Poziom organizacyjny niech oceniają inni. Miejcie jednak świadomość, że takie imprezy same się nie robią. Wszystko w czym uczestniczyliście odbyło się dzięki tym dżentelmenom: Bastek, Marek Bogusiak, Darek Leduch, Kazimierz Myszkowski, Zbyszek Szałapski, Kim Dzong Witek, Robert Rosiak, Jerzy Bilu, Krzysiu Świtek, Boguś, Czarek, a także Michał Ciesielski, Jacek Oskulski i wszyscy inni zaangażowanie w organizację i zabezpieczenie imprez – bardzo Wam dziękuję.

Fajnie, że kilka razy w roku możemy się zebrać i poganiać na rowerach, z całą wyścigową otoczką. Sami sobie zorganizowaliśmy piękne kolarskie imprezy. Dla mnie było rewelacyjnie.

Łukasz Pawlak